Na ostatnim w tym roku spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki, które odbyło się 19 listopada było dużo emocji. A to za sprawą omawianej przez klubowiczki książki „Chata” Williama P. Younga.

Recenzja powieści częściowo oddaje nagromadzone wrażenia. Jeśli jesteście ciekawi szczegółów zapraszamy do lektury!

„Chata” jest lekturą niezwykła i niełatwą w odbiorze. Wymaga od czytelnika zaangażowania intelektualnego i emocjonalnego a także odrzucenia niektórych tradycyjnych przekonań religijnych.

Główny bohater opowieści Mackenzie Allen Phillips to człowiek ciężko doświadczony przez los. Zło, którego doznał w życiu, a zwłaszcza tragiczna śmierć najmłodszej córeczki Missy, sprawiło, że pogrążył się w niewysłowionym bólu. W młodości próbował zagłuszyć cierpienie słowami, atakując ludzi w swoim otoczeniu. Wytykał im wady i upokarzał, co dawało mu poczucie fałszywej wyższości i władzy. Po zniknięciu Missy niemal zupełnie przestał się odzywać. To wtedy zaczyna się pogłębiać rozbrat Macka z Bogiem i chociaż próbował zachować stoicką wiarę, nie znajdował w niej pociechy. Nie mógł zrozumieć, dlaczego wszechmogący i pełen miłości Bóg pozwala na zło i cierpienie na świecie.

„Chata” próbuje odpowiedzieć na to pytanie, ukazując, jak Bóg przychodzi do człowieka, który czuje się przez Niego zdradzony. Tłumaczy istotę boskości i człowieczeństwa. Wyjaśnia, na czym polega miłość Boga do ludzi i o co ich prosi. Nie żąda, nie oczekuje, ale prosi. Zarówno wizja postaci Trójcy Świętej, jak i teologiczne dialogi na temat relacji człowieka z Bogiem dla niektórych czytelników mogą okazać się zaskakujące czy wręcz szokujące, gdyż niejednokrotnie odbiegają od utartych wyobrażeń.